សូផាត

អ្នកស្អាងខ្លួន ដែលជូននាង ម៉ានយ៉ានទៅដោះទុក្ខសត្វ លុះអង្គុយ ចាំនាងយូរពេក ក៏មកតាមរកមើលនាងក្នុងបង្គន់ក៏មមិនឃើញ ទើបគេភ័យតក្កមា រត់មកប្រាប់ឪពុកម្ដាយនាង ជួបជុំនឹងភ្ញៀវគ្រប់គ្នាថា នាងពឹងឱ្យជូនទៅបង្គន់ ហើយ ស្រាប់តែមិនឃើញចេញពីបង្គន់មកវិញ ។

លោកអធិបតីសេនា និងញាតិកាទាំងប៉ុន្មានសង្ឃឹមថា នាងនឹងវិល ត្រឡប់មកវិញ ។ ប៉ុន្ដែសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះ ខុសស្រឡះ ។ នាង ម៉ានយ៉ាន មិន ឃើញមកសោះពីបង្គន់ ។ លោកស្រីសង្ស័យណាស់ ក៏មបង្គាប់មនុស្សម្នាក់ រកតាមមាត់ទនេ្ល បំភ្លឺ ភ្លើងព្រោងព្រាត ។ រកមិនឃើញ ។

បនិ្ដចមនុស្សក្រៅ ផ្អើលឆោឡោឡើងថា សាម៊ីខ្លួនខាងស្រីរត់ទៅណា បាត់ ។ ខ្លះថា ឪប្រហែលនាងមិនស្រឡាញ់ប្ដីទេដឹងបានជារត់បាត់ ។ ខ្លះថា ឱក្រែងខ្មោចទឹកទាញជើងទម្លាក់ក្នុងទឹកទេដឹង !ឱ ខ្លះឆ្លើយកាត់ថា ឪកុំនិយាយផេ្ដសផ្ដាស គេកំពុងមានមង្គលមិនដែល មានកូនគេអ្នកមានពូជពង្សបានសមសក្ដិនឹងគេហើយ មេ្ដចឡើយថាមិន ស្រឡាញ់ ម្យ៉ាងទៀត ខ្មោចទឹកណាហ៊ានមកទាញមនុស្ស បនិ្ដចទៀតគង់តែ ឃើញនាងត្រឡប់មកវិញទេឱ ។

ឥតឃើញនាងមកវិញ ។ អ្នករាល់គ្នាសង្ស័យខ្លាំង នឹងនាងធ្លាក់ទឹក ។ បន្ដិចអ្នកណាប្រសប់ រាវក្នុងទឹក អ្នកណាប្រសប់បង់សំណាញ់ ទាញសំណាញ់មកបង់មួយរំពេច ។ រកនាង ម៉ានយ៉ានមិនឃើញ ។

ព្រឹកឡើងនៅផ្ទះលោកអធិបតីសេនា ដែលមនុស្សធ្លាប់តែពីម្សិល សើចញញឹមញញែម ដែលសប្បាយនឹងស្ដាប់សព្វចម្រៀងភេ្លងលេងបទយ៉ាងពិរោះ ស្រាប់តែស្រងូតស្រងាត់គ្រប់គ្នា ។ ងាកមើលទៅម្នាក់ធ្លាក់ទឹកមុខ ងាក មើលទៅម្នាក់ទៀតចេញទឹកភ្នែកសស្រាក់មើល ទៅម្នាក់ទៀតអង្គុយត្របោមក្បាលជង្គង់ទឹកភ្នែករហាម ។ អ្នកទាំងអស់សុទ្ធតែប្រយុតក្នុងចិត្ដ អាណិតអាឡេះអាល័យនាង ម៉ានយ៉ាន។ អ្នកស្រុកដឹងជាក់ថា ម៉ានយ៉ាន ស្លាប់ក្នុងទឹក ។

ម៉ានយ៉ានមិនស្លាប់ ។ វេលាដែលនាងលោតទៅក្នុងទឹកទនេ្ល មាន ទូកអ្នកនេសាទត្រីម្នាក់ក៏មមកដល់ ។ គេឃើញដូច្នេះ គេស្ទុះលោតទៅស្រងនាងភ្លាម នាងផឹកទឹកឆ្អែត សន្លប់មិនដឹងខ្លួន ។ ទើបគេប្រញាប់ប្រញាល់ឆ្លងទៅ ត្រើយម្ខាង ឯភូមិច្បារអំពៅមួយរំពេច ។ លុះអ្នកអុំទូកមកដល់ផ្ទះគេកាលណា គេស្រែកភ្លាម

សម្លាញ់អើយ ចុះមកជួយអញបនិ្ដច !

បន្ដិចមានប្រុសកម្លោះម្នាក់ស្ទុះចុះរហ័សពីលើផ្ទះ

មានអាសន្នអ្វី?
អញទៅបង់ត្រីអញឃើញព្រិលៗ មនុស្សម្នាក់លោតមុជទៅក្នុងទនេ្ល អញស្រង់រើសមក ឯងជួយអញផង យើងនឹងខំជួយយកជីវិតអ្នកនោះ ។
ស្រីឬប្រុស ?
អញមិនដឹងជាស្រី ឬប្រុសទេងងឹងណាស់មើលអ្វីមិនយល់ទេ ។

អ្នកទាំងពីរនាំគ្នាពពីមពពើមសែងនាងម៉ានយ៉ានឡើងលើផ្ទះ ចង្កៀងប្រទីបតូច ចាំងពន្លឺព្រិមៗ ក្នុងផ្ទះ អ្នកសែងទាំងពីរឃើញ ច្បាស់ជារូបស្រី ប្រដាប់ដោយមាសពេជ្រពេញទាំងខ្លួន លាន់មាត់ទាំងពីរ

ស្រី ទេតើ!

អ្នកនេសាទ យកចង្កៀងមកជិត មនុស្សប្រុសកម្លោះស្រាប់តែស្រែក ឡើង

ម៉ានយ៉ាន ! ម៉ានយ៉ាន !អូនបង !
កូនលោកអធិបតីឬ ?
ហ្នឹងហើយ ។

នាងនៅតែមិនដឹងខ្លួន ។ អ្នកទាំងពីរលើកនាងរលាក់ឱ្យធ្លាក់ទឹក ទើបដាក់ផេ្ដកវិញ ចាប់ដៃ គ្រវីចុះឡើង រកភ្លើងមកកំដៅនាង ។

បនិ្ដចនាងដឹងខ្លួន ។ នាងបើកភ្នែកស្រាប់ តែឃើញ សូផាតទើបវាចាខ្សាវៗ

សូផាតឬ ?
ម៉ានយ៉ាអូនបង !
ស្មានថាអ្នកបងស្លាប់បាត់យូរណាស់មកហើយ ។
បងរស់នៅតែរាល់ថ្ងៃ ។ អញ្ជើញអូនសម្រាកកម្លាំងទៅណា កែវ ទំរាំនាងភ្ញាក់ឡើង នាងមានកម្លាំងនឹងនិយាយរឿងប្រាប់បងបនិ្ដច ។

នាងម៉ានយ៉ានខំធេ្មចលក់ ដើម្បីឱ្យមានកម្លាំង

សូផាតក្រោយដែលនាង ម៉ានយ៉ានដួលសន្លប់នៅភូមិថ្ម អ្នក គេចវេះពីផ្ទះអ្នកមេស្រុក សុខ មកនៅភូមិច្បារអំពៅមកសូមសំណាក់នឹង សម្លាញ់អ្នកម្នាក់ឈ្មោះ រ៉ក ជាអ្នកនេសាទត្រី ពីដើមរៀនអក្សរនៅវត្ដ ឧណ្ណាលោម ។ រ៉ក ក៏មព្រមទទួលបំបិទឈ្មោះខ្លួននៅក្នុងផ្ទះ ។ រ៉កក៏បានធើ្វតាមមក ។

សូផាត និយយាប្រាប់នាយ រ៉ក

បង ! នាងនេះជាកូនចិញ្ចឹមលោកអធិបតីសេនា មានគុណក្រាស់លើខ្ញុំ ពីព្រោះតែខ្ញុំស្មានខុសថា នាងស្អប់ ខ្ពើមខ្លួនខ្ញុំ បានជារត់ចេញពីផ្ទះលោកអធិបតីមក នាងប្រាកដជាមានចិត្ដបេតី លើខ្ញុំ ។ រឿងនេះនៅភូមិថ្មជាភស្ដុតាងស្រាប់ ។
ប្អូនអើយ ! រឿងមនុស្សស្រីហើយនឹងមនុស្សប្រុសចងចិត្ដនឹងគ្នា ហើយមិនដឹងតែសព្វខ្លួន មានច្រើនណាស់ !

បនិ្ដចនាង ម៉ានយ៉ាន បើកភ្នែកភ្ញាក់ ! សូផាតនិយាយ៖

អូនគេងបនិ្ដចទៅណា៎ !
ច៎ា ខ្ញុំមានកម្លាំងណាស់ហើយ ។

សូផាត ស្ទុះទៅដួសបបរដែលខ្លួនដាំទុក ទៅយកផ្លែឈើ

អូនអញ្ជើញញាំបបរ ចេក !

ម៉ានយ៉ាន ញញឹមអញ្ជើញ សូផាត ឱ្យបរិភោគជាមួយនឹងនាង សូផាតក៏មធ្វើតាមបង្គាប់ ។

លុះបរិភោគសេ្រច សូផាត សួរនាងថា

អូន ! ហេតុអ្វីក៏មនាងមកលង់ទឹកដូច្នេះ

ម៉ានយ៉ានមិនស្រដី ទើបសួរវិញថា

ហេតុអ្វី ក៏មអ្នកបងរត់ចេញពីផ្ទះលោកឪពុកខ្ញុំ
! បងនិយាយប្រាប់ប្អូនឱ្យអស់ទៅចុះ បងស្មានមកថានាងស្អប់ ខ្ពើមលើរូបបងណាស់ មិនដឹងជាហេតុអ្វី ស្រាប់តែអូនគេចវេះពីមុខបង លែង និយាយលេងនឹងបង បងតូចចិត្ដនឹងខ្លួនបងដែលជាអ្នកខ្សត់ខ្សោយ ហើយហ៊ាន លួចមេត្រីលើនាង ។
អ្នកបង ! នាងណាមួយដែលចេញពីបន្ទប់អ្នកបងមក ក្នុងវេលា ម៉េាងមួយភ្លឺយប់ថ្ងៃ១៤ កើត ខែចេត្រ ។

សូផាត នឹកឃើញ

អូន ! ក្នុងវេលាយប់នោះ នាង អ៊ូរី ចូលក្នុងបន្ទប់បង បងអង្វរឱ្យចេញទៅវិញ ។

ម៉ានយ៉ាន ញញឹម

តែស្វានិងចេក ក្អែកនិងពងមាន់ ។
ប្អូនបងលើកដៃមួយឡើង ! (សូផាត លើកដៃស្ដាំស្បថ ) ចិត្ដ មេត្រីរបស់បងមានតែរូបអូនមួយពិត ។

ម៉ានយ៉ានស្រក់ទឹកភ្នែក សូផាត ស្ទុះយកកូនកន្សែងមួយមកជូត ឱ្យនាងទើបនិយាយថា

អ្នកបងក្រោយដែលអ្នកបងចាកចេញពីផ្ទះខ្ញុំមក មាន គេរើសបានខ្មោចមួយ អ្នកទាំងអស់គ្នាស្មានថាជាខ្មោចអ្នកបងបានទាំងយក ខ្មោចនោះមកដុតដារផង ក្រោយមកទៀតឪពុកខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំទៅ សំណាងដែល ខ្ញុំឥតចិត្ដគិតមេត្រីសោះ វេលាដែលរៀបការខ្ញុំ បម្រុងតែបំផ្លាញជីវិតបង់ក្នុងទឹកទនេ្លតាមអ្នកបង ដែលខ្ញុំស្មានថាជា លោតទឹកស្លាប់យូរមកហើយ ដោយសារប្អូន ។

សូផាត ស្ទុះទៅឱប ម៉ានយ៉ាន យំទាំងពីនាក់ នេះគឺបុណ្យ ពេ្រង យើង។

នាយ រ៉កនិយាយថា ខ្ញុំចេញទៅលក់ត្រីសិន។